Foz do Iguaçu

Hallo lezertjes, zoals beloofd, meer verhalen.

Zondag ben ik ergens in de middag aangekomen in Floripa. Aangezien het weer niet echt denderend was en het laagseizoen is was er vrij weinig te beleven hier. Ik wou in eerste instantie op stap gaan, toen mijn ogen echter om half 7 al dichtvielen besloot ik toch maar wat slaap te pakken.

De volgende dag een beetje door het centrum geslenterd, winkeltjes kijken en voor de regen schuilen wanneer nodig. Mijn host had een avond georganiseerd voor een tiental vrienden, heel wat personen die een aardig woordje Engels konden praten, was best gezellig.

Dinsdag ben ik naar “Foz do Iguaçu” gevlogen, heel vriendelijk ontvangen door mijn AirBnB host en in de avond een pilsje met hem gaan drinken. Mijn host, Joao, woont boven een winkel, ik verbleef op de eerste verdieping van zijn huis, hij woont met zijn gezin in de verdieping daarboven. Goede locatie in het midden van het centrum en een zeer ruim appartement. Ik had beschikking over een klein keukentje, badkamer, woonkamer en een zeer grote slaapkamer met een enorm kingsize bed. Aangezien Joao de eigenaar is van een beddenwinkel in de stad had ik dus niks te klagen.

Woensdag vanwege het slechte weer vooral in het appartement gehangen, in de avond heerlijk gegeten in een BBQ restaurant genaamd “Churrascaria Bufalo Branco”. Er was een buffet waar je zelf groenten en fruit kon halen en vervolgens kwamen de obers constant rond met verschillende soorten vlees en kip. Voor 28,50 Reais, omgerekend dus minder dan 10 euro, kon je daar onbeperkt eten. Aanrader voor iedereen die in de toekomst deze stad bezoekt.

Nadat ik zo rond als een tonnetje was nog maar eens naar die kroeg gegaan waar ik de avond ervoor met Joao gespendeerd had. Deze bar draagt de naam “Europa Bar” en is ook daadwerkelijk de meest Europese bar die ik dusver gevonden heb in Brazilië. De eigenaar is een Spanjaard die vanwege zijn ex-vrouw destijds naar Brazilië verhuist was. Hij vertelde mij dat hij in Spanje altijd eigenaar was geweest van verschillende kroegen, toen hij naar Brazilië verhuisde heeft hij het hier een tijd geprobeerd als manager van verschillende horeca gelegenheden. Met Brazilianen is echter niet samen te werken dus heeft hij uiteindelijk maar besloten om ook hier zijn eigen bar te openen. Zoals hij zelf aangaf is hij een vrij gesloten, arrogante man met een klantenbestand dat naar zijn bar trekt voor alles behalve zijn gezellige persoonlijkheid. Persoonlijk vond ik het wel een grappige kerel maar de personen die ik ondertussen in deze stad heb leren kennen zijn het compleet met de bareigenaars visie op zijn eigen persoonlijkheid eens.

Donderdags ben ik met de bus naar de watervallen zelf vertrokken. In de bus in gesprek geraakt met een gezellige dame en haar moeder die vrij weinig Engels sprak. Uiteindelijk de gehele dag met deze twee goedlachse personen gespendeerd, zelfs een uitnodiging gehad om naar São Paulo te komen, ik zou daar dan gratis kunnen verblijven. Zeer vriendelijk van haar maar eerst maar eens even afwachten of ik na Buenos Aires nog centjes over heb.

Uiteindelijk dus aangekomen in het park, intree betaald en een busticket gekocht om met de bus richting de watervallen te gaan. Vervolgens nog een ticket voor de boot gekocht die via de rivier naar dat stormende geweld vaart. Wat een gruwelijk prachtige ervaring was dat, de kracht van het water, de enorme schoonheid van de natuur, opgesomd simpelweg te indrukwekkend om te verwoorden.

In Brazilië is het nu overigens winter, gelukkig is dat niet de winter die wij in ons kikkerlandje gewend zijn maar drijfnat in een snel varende boot terug naar het haventje is toch behoorlijk koud. Eenmaal terug op het vasteland mijn extra set kleren aangetrokken en de volgende bus gepakt. Na de bushalte heb je een adembenemende route langs de watervallen. Aan het einde van deze route begon de zon onder te gaan wat een nog sterkere draai geeft aan deze geweldige locatie.

We wouden ook nog naar het vogelpark gaan, dit park was helaas al gesloten toen we daar aankwamen. Jammer dat we dat niet hebben kunnen zien maar ik ben hier dan ook heen gekomen voor die watervallen, die paar vliegers missen zal me dus ook een zorg wezen.

Busje terug gepakt en samen met het leuke gezelschap opnieuw naar het BBQ restaurant, een grote portie vlees gaat er bij mij altijd in. Na het restaurant met de dochter nog wat biertjes weg getikt in Europa bar om de avond af te sluiten.

Vrijdag, met ruime voorsprong zijn die dag en de daaropvolgende, vandaag, de meest kl*te dagen van mijn verblijf in Brazilië. Allereerst moest ik mijn geweldige appartement uit, ik had namelijk zoals gewoonlijk weer veel te laat geboekt en kon dus slechts 3 nachten verblijven. Mijn zeer vriendelijke host heeft me gelukkig geholpen met het zoeken van een nieuwe verblijfplaats, vanwaar ik nu dit verhaaltje zit te tikken. Ik woon nu bij een vrouw die de eigenaar is van een hostel is in deze stad. Naast kamers verhuren in haar hostel heeft ze ook een kamer die ze verhuurt in haar eigen appartement. Gezellige dame die wel van een biertje houd, gisteren dus uiteindelijk opnieuw in de kroeg beland en met haar vrienden wat biertjes naar binnen gewerkt.

Nu willen jullie natuurlijk weten waarom dit twee kl*tedagen zijn, dat zal ik eens vertellen. Nadat ik al mijn spullen verhuist had ben ik naar een restaurant gegaan, terwijl ik daar rustig zat te bikken was de hel buiten losgebroken, met bakken kwam er regen naar beneden. Toen ik uiteindelijk afgerekend had heb ik dus gevraagd of ze een taxi voor mij konden bestellen. Aangezien ik moest wachten op die taxi was het dus tijd voor een sigaretje. Op het overdekte terras gelde een rookverbod, had het bordje wel gezien maar was niet van plan nat te worden. Onder het motto ‘’eu não falo português’’ wou ik daar dus mijn sigaret opsteken, de manager van het restaurant zag dat en na al zijn handgebaren en geschreeuw in Portugees zou je doof en blind moeten zijn om niet te snappen dat er niet gerookt mocht worden. Ik was echter vastbesloten om mijn nicotine gehalte op peil te houden dus wou ik naar de overkant van de straat rennen waar ook een klein afdak was. Met grote passen ren ik daarheen om niet zeiknat te worden en tegelijkertijd ook mijn schoenen niet te laten verdrinken in de rivier die ontstaan was op het terras. Ik gok dat ik zo’n drie passen gezet had voordat ik uitgleed en vol op mijn rug viel. Kreupel terug gestrompeld naar het restaurant waar de obers al aangesneld kwamen. Een glas water, pijnstillers en een ambulance werden me al snel aangeboden, dat glas water ging er wel in maar die pijnstillers en een ambulance hoef ik niet. Brazilianen zijn echter gewend om eerst twintig keer nee te zeggen voordat ze iets accepteren. Het is dus ook doodnormaal om alles twintig keer te vragen. Normaal kan ik dat wel hebben maar nu was ik al flink over de zeik omdat ik op mijn plaat gegaan was, dan moet je bij mij geen twintig keer aankomen zetten met dezelfde vraag. Na het onvriendelijk afsnauwen van de behulpzame obers zag ik aan mijn rechterkant een kerel doodrustig onder het terras van het restaurant wolkjes blazen, niemand die er nog wat van zei, heb hem toen zelf maar van het terras afgestuurd, lang geleden dat ik zo kwaad was geweest, voornamelijk op mezelf, maar toch.

Pijnstillers hoef ik niet maar andere pijnverzachters, zoals alcohol zijn wel welkom. Na twee uur platgelegen te hebben heb ik dus besloten om met Karin naar de kroeg te gaan. Daar een barkruk kunnen bemachtigen om mijn woede en pijn vervolgens weg te drinken.

Deze ochtend, of ja, middag, met veel moeite mijn bed uit kunnen komen. Zolang ik stil lig is er niks aan de hand, stilstaan is goed te doen, lopen en simpele dingen zoals mijn sokken aantrekken is rampzalig. Uiteindelijk toch besloten om naar de supermarkt te lopen om niet compleet stijf te worden, wat vlees gehaald om te koken en een taxi terug gepakt omdat de hel weer losgebroken was en ik een halfuur nodig heb om een minimale afstand af te leggen.

Sta dus rustig in de keuken mijn vlees op te warmen en krijg ineens een pijnscheut in mijn rug, aangezien ik net dat stuk vlees om wou draaien liet ik dat dus in het vet vallen. Vervolgens spettert dat vet, verbrand ik mijn hand, valt de pan van het fornuis af en liggen mijn twee stukken vlees op de grond van de keuken. Aangezien die er niet zeer schoon uitzag heb ik dus maar besloten om het weg te gooien. Mijn tweede poging met mijn derde en laatste lapje vlees is totaal verbrand omdat iemand me op FaceTime probeerde te bereiken. Toen ik uiteindelijk terug de keuken in strompelde was er een prachtige grijze wolk ontstaan die het uitzicht op mijn vlees belemmerde.

Kortom, ik loop, ofja, strompel, nu met een gemiddelde snelheid van twee kilometer per uur, heb deze avond nog niks gegeten terwijl het nu 9 uur is, heb zowat de gehele keuken schoon moeten maken door al mijn intelligente acties, mijn hand verbrand en heel veel Nederlandse scheldwoorden geroepen.

Ik hoop dat de afgelopen twee dagen voor jullie beter zijn geweest.

Groetjes!!!